Saba
Door: dirkpeters
Blijf op de hoogte en volg Dirk
30 November 2011 | Nederland, Amsterdam
Afgelopen weekend zijn we met 12 nederlandse stagiaires naar Saba geweest. Saba is een grote jungle met een klein dorpje waar 200 mensen leven en vanuit Sint Maarten te zien is. We zijn nog geen 48 uur op het eiland geweest, maar in die tijd is er zoveel gebeurd dat ik er een apart verslag voor maak.
Het begon met een boot trip van 1½ uur. Het zonnige scheen, de lucht was blauw, prachtig weer voor een boottochtje. Halverwege de tocht gaat de boot opeens langzamer varen en hoorde ik Annabel ’’dolfijnen’’ schreeuwen met een stem die alle decibelmeters zou doen breken. Toen zagen we 2 donkere plekken in het water wat inderdaad dolfijnen bleken te zijn. Ze zwommen een stukje met ons mee en sprongen soms uit het water, echt super mooi om te zien en een mooi begin van ons weekendje.
Eenmaal aangekomen op Saba stond de 1 duik meteen op de planning. Degene met een duikbrevet dingen duiken, de overige gingen snorkelen. Voor bijna iedereen was het de eerste duik nadat we onze padi’s hebben gehaald. Na onze zenuwen overwonnen te hebben en 20 meter onder water te zwemmen was het echt geweldig. Zoveel mooier dan op Sint Maarten, omdat je op Saba veel meer koraal en vissen ziet. De vissen waar er in zoveel verschillende maten en kleuren, dat je je ogen uitkeek. Ook de onderwater foto’s en salsadansjes onder water maakte het duiken echt super.
Na de eerste duik was het tijd voor de lunch. Mij leek het wel een mooie gedachte om de vissen die je net nog zag zwemmen nu op te eten, ik bestelde dus een grilled fish sandwitch, die erg goed smaakte. Tijdens de lunch werden we overspoed door een hele flinke regenbui. Op Saba hebben ze geen riolering, dus de weg die vanaf de berg naar de haven liep veranderde in een waterglijbaan. De regen was zelfs zo heftig dat de berg
erdoor afbrokkelde. De waterglijbaan veranderde daardoor in een modder lawine bezaaid met stenen vanaf de berg. Dit had zelfs de restaurant eigenaresse nog nooit gezien.
Toen de regen voorbij was, was het tijd voor de 2e duik. We gingen dit keer nog dieper dan de vorige duik, zo’n 25 meter. Halverwege de duik werden we verrast door een groep van zo’n 15 ruisachtige tarpons van wel 1½ meter lang.
Nadat jammer genoeg ook de 2e duik was afgelopen kregen we het verontrustende nieuws dat er een flinke storm op komst was en dat het morgen ook veel zou gaan regenen. Met zoveel regen kun je niet gaan hyken, omdat het pad dan veelste glad is. Het enige wat we hiermee konden doen was afwachten.
De nacht brachten we door in een ecolodge. Een park in de jungle met kleine huisjes die volledig op zonne energie draaiden. De eigenaar is een Nederlander die een en al natuur is en zijn droom heeft verwezelijkt door het park te bouwen. Nadat we gesetteld waren gingen we met taxi billly (1 van de 3 taxi’s op het eiland) terug naar het dorpje om te eten. Ik koos voor de specialiteit van Saba, die we al veel hadden zien rond dwarrelen op het eiland: geit, die ook weer goed smaakte.
Eenmaal terug in de ecolodge bleef het nog lang gezellig in de huisjes, maar we beseften ook wel dat het de volgende morgen een lange dag zou worden dus gingen we niet al te laat slapen.
De volgende morgen stond het ontbijt bestaande uit omelet en wentelteefjes om half 10 klaar. Met een goeie bodem begonnen aan de trip naar het hoogste punt van het Koninkrijk der Nederlanden.
Alle energieke en positieve hykers werden als snel zwetende en hijgende bergbeklimmers die maar bleven zeggen dat ze wat aan hun conditie moesten doen. Het pad was erg stijl en door de hoogte was er ook minder zuurstof, wat het zwaar maakten. Na 3 kwartier te hebben gelopen moesten we kiezen tussen het normale pad vervolgen of een modderig zandpad in. We kozen voor de laatste, wat ook de zwaarste bleek te zijn. Het modderige pad werd steeds smaller en meer begroeid en na een tijdje was er geen pad meer te zien. Vaak dachten we dat het dood liep, maar toen ontdekte we achter een paar rotsen toch nog een klein paadje. Je moest je echt goed vasthouden aan de bomen en planten, anders zou je zo naar beneden glijden. Na een heftige tocht vol moet bloed zweet en tranen bereikte we uiteindelijk toch de top en het hoogste punt van het Koninkrijk der Nederlanden.
De afdaling ging gelukkig wat makkelijker dan de heenreis.
Na een hyke tocht van 3 uur kwamen we terug bij de ecologde waar de moesten haasten om de boot terug naar Sint Maarten te halen. Zittend in Billy’s taxi begon het weer flink te regenen. Op de boot was het een flinke storm geworden, wat de terugreis niet echt plezierig maakte, wat nog zacht uitgedrukt is.
Terugekomen op Sint Maarten hoorde we dat we geluk hebben gehad. Op Sint Maarten had het namelijk heel de dag aan een stuk door geregend.
Het begon met een boot trip van 1½ uur. Het zonnige scheen, de lucht was blauw, prachtig weer voor een boottochtje. Halverwege de tocht gaat de boot opeens langzamer varen en hoorde ik Annabel ’’dolfijnen’’ schreeuwen met een stem die alle decibelmeters zou doen breken. Toen zagen we 2 donkere plekken in het water wat inderdaad dolfijnen bleken te zijn. Ze zwommen een stukje met ons mee en sprongen soms uit het water, echt super mooi om te zien en een mooi begin van ons weekendje.
Eenmaal aangekomen op Saba stond de 1 duik meteen op de planning. Degene met een duikbrevet dingen duiken, de overige gingen snorkelen. Voor bijna iedereen was het de eerste duik nadat we onze padi’s hebben gehaald. Na onze zenuwen overwonnen te hebben en 20 meter onder water te zwemmen was het echt geweldig. Zoveel mooier dan op Sint Maarten, omdat je op Saba veel meer koraal en vissen ziet. De vissen waar er in zoveel verschillende maten en kleuren, dat je je ogen uitkeek. Ook de onderwater foto’s en salsadansjes onder water maakte het duiken echt super.
Na de eerste duik was het tijd voor de lunch. Mij leek het wel een mooie gedachte om de vissen die je net nog zag zwemmen nu op te eten, ik bestelde dus een grilled fish sandwitch, die erg goed smaakte. Tijdens de lunch werden we overspoed door een hele flinke regenbui. Op Saba hebben ze geen riolering, dus de weg die vanaf de berg naar de haven liep veranderde in een waterglijbaan. De regen was zelfs zo heftig dat de berg
erdoor afbrokkelde. De waterglijbaan veranderde daardoor in een modder lawine bezaaid met stenen vanaf de berg. Dit had zelfs de restaurant eigenaresse nog nooit gezien.
Toen de regen voorbij was, was het tijd voor de 2e duik. We gingen dit keer nog dieper dan de vorige duik, zo’n 25 meter. Halverwege de duik werden we verrast door een groep van zo’n 15 ruisachtige tarpons van wel 1½ meter lang.
Nadat jammer genoeg ook de 2e duik was afgelopen kregen we het verontrustende nieuws dat er een flinke storm op komst was en dat het morgen ook veel zou gaan regenen. Met zoveel regen kun je niet gaan hyken, omdat het pad dan veelste glad is. Het enige wat we hiermee konden doen was afwachten.
De nacht brachten we door in een ecolodge. Een park in de jungle met kleine huisjes die volledig op zonne energie draaiden. De eigenaar is een Nederlander die een en al natuur is en zijn droom heeft verwezelijkt door het park te bouwen. Nadat we gesetteld waren gingen we met taxi billly (1 van de 3 taxi’s op het eiland) terug naar het dorpje om te eten. Ik koos voor de specialiteit van Saba, die we al veel hadden zien rond dwarrelen op het eiland: geit, die ook weer goed smaakte.
Eenmaal terug in de ecolodge bleef het nog lang gezellig in de huisjes, maar we beseften ook wel dat het de volgende morgen een lange dag zou worden dus gingen we niet al te laat slapen.
De volgende morgen stond het ontbijt bestaande uit omelet en wentelteefjes om half 10 klaar. Met een goeie bodem begonnen aan de trip naar het hoogste punt van het Koninkrijk der Nederlanden.
Alle energieke en positieve hykers werden als snel zwetende en hijgende bergbeklimmers die maar bleven zeggen dat ze wat aan hun conditie moesten doen. Het pad was erg stijl en door de hoogte was er ook minder zuurstof, wat het zwaar maakten. Na 3 kwartier te hebben gelopen moesten we kiezen tussen het normale pad vervolgen of een modderig zandpad in. We kozen voor de laatste, wat ook de zwaarste bleek te zijn. Het modderige pad werd steeds smaller en meer begroeid en na een tijdje was er geen pad meer te zien. Vaak dachten we dat het dood liep, maar toen ontdekte we achter een paar rotsen toch nog een klein paadje. Je moest je echt goed vasthouden aan de bomen en planten, anders zou je zo naar beneden glijden. Na een heftige tocht vol moet bloed zweet en tranen bereikte we uiteindelijk toch de top en het hoogste punt van het Koninkrijk der Nederlanden.
De afdaling ging gelukkig wat makkelijker dan de heenreis.
Na een hyke tocht van 3 uur kwamen we terug bij de ecologde waar de moesten haasten om de boot terug naar Sint Maarten te halen. Zittend in Billy’s taxi begon het weer flink te regenen. Op de boot was het een flinke storm geworden, wat de terugreis niet echt plezierig maakte, wat nog zacht uitgedrukt is.
Terugekomen op Sint Maarten hoorde we dat we geluk hebben gehad. Op Sint Maarten had het namelijk heel de dag aan een stuk door geregend.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
